10 lipca 1940 roku niemieckie Luftwaffe rozpoczęło realizację planu Luftschlacht um England, obejmującego zniszczenie brytyjskiego lotnictwa w powietrzu i na ziemi, co miało pozwolić Hitlerowi przeprowadzić inwazję morską na Wyspy Brytyjskie w ramach akcji pod kryptonimem „Seelöwe” (Lew Morski).
Bitwa trwała do października 1940 roku.
Niemcy rzucili do walki blisko 1600 bombowców i 1080 myśliwców. Brytyjczycy przeciwstawili im 600 bombowców i 900 myśliwców.
Luftwaffe niszczyło brytyjską flotę i transport w Kanale La Manche, infrastrukturę lotniczą jak i obiekty przemysłowe, produkujące broń na potrzeby obrony.
W wyniku działań wojennych Wielka Brytania straciła blisko 1100 samolotów. Bombardowania brytyjskich miast spowodowały śmierć 27,5 tysiąca cywilów i 31 tysięcy rannych. Luftwaffe straciło 1733 samoloty. Niemiecki atak został odparty.
W bitwie o Anglię brały udział polskie dywizjony – odpowiednio bombowe (300 i 301) oraz myśliwskie (302 i 303).
Nazwiska polskich pilotów takie jak Jan Zumbach, Stanisław Skalski,
Witold Urbanowicz i wielu innych na zawsze zapisały się w historii. Poległo 28 spośród 145 Polaków walczących nad Wielką Brytanią, a tworzone przez nich zespoły miały opinię najskuteczniejszych i zadających największe straty niemieckiemu lotnictwu.
